Կարծրատիպերը դժվար են կոտրվում

Ինչ ուզում եք ասեք, իրոք ծերացած ազգ ենք, հազար ներողություն, գրեթե «դախացած», նույնքան «դախ» մտածելակերպով: Կարծրատիպերի համար էլ ուշքներս գնում է, բա ո՜նց, տասնամյակների կնիքն է դրանց վրա, հո չե՞նք վերցնի ու մի հարվածով, համարյա մակեդոնացիավարի, կտրենք-դեն գցենք: Հեռու չգնանք, Բաղրամյան պողոտայի իրադարձություններն ասվածի ամենաթարմ վկայությունն են: Սովորել ենք, չէ՞, որ ոստիկանությունը դուբինկաներով ցրի բողոքի ցանկացած զանգվածային դրսևորում, ոստիկանապետն էլ, իր առանձնասենյակում ծանրումեծ նստած, մեկը մյուսից դաժան հրամաններով ցաքուցրիվ անի ցուցարարների կուռ շարքերը: Իհարկե սովորել ենք, ու կարծրատիպն էլ շատ դժվար է կոտրվում, այս դեպքում` համազգեստավոր «միլիցու» կարծրատիպը, անկախ նրանից, բարձրաստիճա՞ն «միլիցա» է, թե՞ շարքային: Այնքան ենք սովորել, որ երբ մեկն ասում է` ա՛յ ժողովուրդ, ոստիկանն ու ոստիկանապետն էլ մեզնից մեկն են, հայ մարդ են, թթված դեմքով ենք ընդունում կամ չընդունում այս պարզ ճշմարտությունն ու մի հոծ գիծ քաշում մեր ու մեր միջև: Իսկ ՀՀ ոստիկանապետ Վլադիմիր Գասպարյանը փորձում է ջնջել այդ գիծը, նոր վարքականոնի մեջ տեղավորել քաղաքացի-պաշտոնյա շփման առանցքը, նոր արժեհամակարգ արմատավորել իր ղեկավարած կառույցի ներսում, հանել կառույցի պատերից դուրս ու ջնջել ոստիկանական համակարգի նկատմամբ հանրային կարծիք-վերաբերմունքի կաղապարները: Եթե այս նույն աշխատաոճը գերակայեր պետական մյուս կառույցներում ու բարձրաստիճան չինովնիկների համար նույնքան բնական ձեռագիր դառնար, շատ արատավոր բաներ կդադարեին գոյություն ունենալուց, հանրային կյանքն էլ նկատելիորեն կառողջանար: Ցավոք, Վլադիմիր Գասպարյանն առայժմ «սպիտակ ագռավի» կարգավիճակում է, իսկ «սպիտակին» հենց իր «երամի սևերն» են ծուռ աչքով նայում, սպասելով այն հարմար պահին, երբ հնարավոր կլինի փոխարինել նրան իրենց նման «սևով»: Պատահական չէ, որ վերջին օրերին էլեկտրոնային ու տպագիր լրատվամիջոցները, խոսքները մեկ արած, ակնարկում են նոր ձևավորվելիք ուժային կառույցի` ներքին գործերի նախարարության մասին, որի ստորաբաժանումներից մեկն էլ ոստիկանական համակարգը կլինի: Նույնքան պատահական չէ և այն, որ այդ կառույցի ղեկավարի պաշտոնում երկրի բարձրաստիճան այրերից մեկը ցանկանում է տեսնել իր հովանավորյալներից մեկին: Հայն ասում է՝ «նմանը զնմանին գտանե»։ Ռուսն էլ կասեր`«рыбак рыбака видит издалека»:

Լիլի ՄԱՐՏՈՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Բայց էս ի՜նչ տողատակող ժողովուրդ ենք ֆեյսբուքահայերս
• Լավ մոռացված հին ստատուս, որ ամենանորն է
• Մարտի 32
• Ողորմի Ցուկերբերգի անցավորներին
• Համապատասխան վակցինա դեռ չի հայտնաբերվել
• Ջրից չոր դուրս բերել ջանացողների ալիբին
• Չորս տարի էլ անցավ, ու դեռ խոսում է
• Նզովք
• ՈՒնենք չտեսորեն շլացած, գեղցիաբար շփացած, անհուսորեն փչացած իշխանիկներ
• Հարափոփոխ աշխարհում ոչինչ հաստատուն գոյություն չունի
• Գավառական փահլևանություն իրական «գետնին վրա»
• Վիրտուալ դոնքիշոտներ
• Լիլի Մարտոյան․ Տրամաբանության հետ աղերս չունեցող վարկած
• Լիլի Մարտոյան. Համահարթեցում
• Լիլի Մարտոյան. Ջրից չոր դուրս բերել ջանացողների ալիբին
• Բոլորս ենք պատանդ, երկիրն էլ՝ հետը
• Ոչ միայն կնկա խելք, այլև կնոջ հոգեկերտվածք ունեցող ազգ ենք
• Շատ կարևոր մի բան փչացել է հայ հանրության ներքին մեխանիզմում
• Իշխանության եկած ամեն բախտախնդիր կարճ ժամանակ անց իրեն թագավոր է երևակայում
• Բե­կում, բայց ին­չո՞վ

Մեկնաբանություններ